एरवी फक्त कलकलणारा
हा कर्कश्श नीरस रस्ता
पाठ फिरवता रवीकिरणांनी
लख्ख पेटूनी उठला
यांत्रिक रथ धावती रांगेत
जणू जळते पळते पलिते
स्थिरावून दृष्टी बघता
जणू जाळाची रेघच दिसते
माळापलिकडे बसलेल्या
इमारती अंधारात उठल्या
बुडलेल्या दिवसा धुक्यात
आता रोषणाईने दिपल्या
मावळेल हळूहळू
घरघर या आवाजांची
ज्योतही मंदावत जाईल
ह्या धावत्या पलित्यांची
- संदीप भानुदास चांदणे (गुरूवार, ०२/०३/२०२३)