Friday, January 27, 2017

लक्ष्मीहार

सांगू कशी मी बाई
कसं, कळलंच नाही
येळ सरना ह्यो भारी
जीव जीवाला खाई

त्याला जपलं मी फार
दिलं काळजात घर
आणि मिरविलं जगी
आज, गुमला चंद्रहार

दागिना महाग दिलेला
पारखून घडलेला
अर्धा सख्याचा, माझा
त्यात जीव जडलेला

मागं, उतरल्या पायी
सखा वळूनिया जाई
काळजात लक्क माझ्या
आज ईपरीत होई

काय अवदसा झाली
कुठ हरवायला गेलेली
बाई मी आतल्या आत 
काकुळतीला आलेली!

असा गेला, असा आला
सख्या हासत, उधळत
नवा साजिरा लक्ष्मीहार
बाई, त्याच्या ग हातात!

- संदीप चांदणे (७/२/२०१७)

No comments:

Post a Comment

आनंदोत्सव

निळापांढरा उडवीत पदर राधा होऊन धरती नाचे हिरवाईचा हर्षवायू बळीराजाच्या उरात साचे शिवारात वाऱ्याचा पिंगा पिकांचे तालात डोलणे थव्याथव्यांनी नभ...