अपनी तो हार है

सुनते थे हम, ये जिंदगी

गम और खुशी का मेल है

हमको मगर आया नजर

ये जिंदगी वो खेल है

कोई सब जीते, सब कोई हार दे

अपनी तो हार है, यार मेरे, हां यार मेरे

तुमच्या डोळ्यात पाणी आणणारं एखादं दृश्य चित्रपटात असेल तर साधारणपणे तो एक ट्रॅजेडी सीन असतो आणि तो सीन हळूहळू चढत जातो आणि मग त्या सिच्युएशनच्या हाय पॉईंटला डोळ्यात पाणी येतं. सोबतीला बॅकग्राउंड म्युजिक तर असतंच, त्याशिवाय आवश्यक तेवढी परिणामकारकता येत नाही. किंबहुना, बॅकग्राउंड म्युजिकमुळेच एखादं दृश्य 'टचिंग' बनत.

'सागर' चित्रपटातल्या 'सच मेरे यार है' या 'एस. पी.' ने गायलेल्या गाण्यात एका ओळीत 'कमल हसन'ने जो अभिनय केला आहे त्याला तोड नाही. आपल्याला काही कळायच्या आतच घात झालेला असतो. टचकन म्हणावं तर तेही मिळमिळीत वाटेल इतकी फास्ट रिएक्शन झालेली असते. डोळ्यांत पाणी उभा राहिलेलं असतं. ते जरा  तिथेच अडवून धरण्याचा प्रयत्न करावा म्हटलं तर कमल हसनच्या बाजूला उभा असलेला 'लिलिपुट' पापण्यांच्या कडांवर उभा असलेले पाण्याचे थेंब खाली ढकलून देतो आणि ते दोन थेंब गालावरून रेंगाळत खाली येतात. पुन्हा आपण अजून रडून शर्टाची बाही ओली करू नये म्हणून तेवढ्याच वेगात तो पुन्हा नॉर्मल होतो. पुढे पडद्यावर हिरोला काही कळू देत नाही आणि पडद्याबाहेर आपल्याला सर्व कळालेलं असूनही पुढे रडू देत नाही. 

तसं तर कमलने इतरही चित्रपटात सकस आणि वास्तवदर्शी अभिनयय करून आपल्याला रडवलंय. 'सदमा'मध्ये तर शेवटी खराखुरा सदमा बसलेला आहे. पण, या इथल्या प्रसंगात सेकंदांच्या एक शतांश इतक्या स्पीडने त्याने किंचित उसणा हसरा असणारा चेहरा कमाल दुःखी केला आहे की आपल्या मनात इतर काही भावना येणं केवळ अशक्य. या कमालीच्या कमलला फक्त सलाम आहे आणि वर म्हटल्याप्रमाणे लिलिपुटनेही खारीचा वाटा उचलत अतिशय महत्वाचं अस आपलं योगदान देऊन तो सीन अजरामर करून ठेवला आहे, त्यालाही सलाम. 

- संदीप भानुदास चांदणे (सोमवार, ३०/०६/२०२५)