हिरव्या ओल्या पाचूवरती
आभाळाची निळसर नक्षी
असल्या चित्रामधुनी गातो
निळासावळा रेशीम पक्षीउद्याची न भ्रांत मनाशी
मिळेल तिथला दाणा टिपतो
उथळ संथ झऱ्यात जाऊन
पंख भिजवूनि न्हाऊन घेतो
भिरभिर आपली थांबवून तो
भवताली एक सखा शोधतो
नाजूक रेखीव मान ताणूनि
मध्येच मंजुळ धून सोडतो
मावळतीच्या कुशीत जेव्हा
सूर्य जाऊनि डोळे मिटतो
निळ्यासावळ्या नभात तेव्हा
निळासावळा पक्षी उडतो
- संदीप भानुदास चांदणे (रविवार, २९/०६/२०२५)
No comments:
Post a Comment