प्रेमाचा खेळ

जीव जातो माझा इथे
तेव्हा तुझा खेळ होतो!
उशीराने येऊन लगेच
तुला कसा वेळ होतो?

रात्री झोप येत नाही
दिवसा काही होत नाही
घ्यावे करायला काही
सारा बट्ट्याबोळ होतो!

तू टोक दक्षिणेचे
उत्तरेचा ध्रुव मी
विचारतो वर त्याला
असा कसा मेळ होतो?

फुलापरी तू साजिरी
मी येडं पिकलेलं
तू आंबा करू पाहते
आणि मी केळं होतो!

प्रेम दोघांच्या मनात
पण धुंडाळ्याचा सोस
मनाचा ना ठाव लागे
इथे सारा घोळ होतो!

तुला वाटेलही कधी
शोधू दिवा हाती धरून
आता नाही पुन्हा कळेल
एकटा मी निर्भेळ होतो!

- संदीप चांदणे (३/६/२०१७)

खड्डा

उकरून-टोकरून काढली बघ कुणी
पुन्हा प्रेमाची पुरलेली आठवण
जी नीट पुरलीच गेली नव्हती
अर्धवट बुजवलेल्या खड्ड्यातून
सतत उघडी पडत होती
तो काळजातला खड्डा
ओलांडून जाताना
हे नेहमीच लक्षात यायचं
पुन्हा वाटायचं...
घाई काय आहे?
आयुष्य पडलंय की सारं
तुला विसरायला!
खड्डा भरायला...
नाही तरी असं काय लागतंय?
एक लग्न, दोन मुलं
जिवलग मित्र, नातलग
सण-समारंभ वगैरे, किंवा,
किंवा, काही वर्षे!
तरी खड्डा भरला जात नाहीये
ही वस्तुस्थिती आहे
मूठभर माती घातली की,
हातभर उकरणारेच जास्त
मीही बोलत नाही अशांना
कारण, भिती वाटते
पुन्हा हा खड्डा उकरायला
कुणीच आलं नाही तर?
आणि मग पुढे...
तुला विसरणं शक्य झालं तर?
छे! कल्पनाही करवत नाही ग!
आयुष्यातले छक्के-पंजे कळाले नाहीत
ना कळतीलही कधी
प्रेम कशाशी खातात
हेही नव्हतं ठाऊक, प्रेम करताना...
एवढं मात्र पक्क ठाऊक आहे,
तुला विसरेन तेव्हा या जगात नसेन!
तो खड्डा मात्र तिथेच खड्डा होऊन
पडलेला असेन...असू दे...
तेवढंच तुलाही काम... बुजवण्याचं!

- संदीप चांदणे (३/६/२०१७)