एक रंग की चाहत

जो बरसों से चाहा था 

आज हमने पाया हैं 

फिर उसे पाकर क्यूँ

कलेजा मुंहमें आया हैं

सपना था दुनिया का

जिसमें कुछ ऐसा हो

गुलीस्तामें हर गुल का

रंग बस एक जैसा हो

एक रंगसे सराबोर

हो उठा जब चमन सारा

दुबकते कोई कह रहा

हटा दो ये नजारा

थी गलत वो आरजू

गलत वो बयानी थी

कहते है आवाम जिसे

गलत वो सयानी थी

रंग मिटाने की ख्वाईश

जिस किसीने बताई थी

कुदरत की दुनियासे

उसकी जाती लडाई थी

पर उस लडाई में

खिंच वो सब लाया 

एक रंग की चाहतमें

गुलीस्ता मगर मुरझाया

- संदीप भानुदास चांदणे (बुधवार, १५/०५/२०२५)

Man and book

Man slowly was becoming man

Once alone then part of a clan

He learned to speak, he carved the wheel,

Left the cave, built home, found the feel

Then language bloomed words came by

Stone to scroll thoughts go high

A clever man then wrote God down

Said “Give your mind, kneel, bow, drown”

Man heard mind, felt brain

Made no word, thought it sane

When man asked man a question true

He pointed to a book, said, “find answers due”

When man begged for mercy, soft and bare

Man hastily flipped pages, searching there

Man then tried to simply live, said, "I am, me!"

But the book screamed "That's blasphemy!"

Awake or asleep, eating or praying,

The book kept watch, no room for straying

Can man ever get that brain back again?

Will man ever feel, another man's pain?

- Sandeep Bhanudas Chandane (Saturday, 03/05/2025)

माणूस आणि पुस्तक

माणूस हळूहळू माणूस होत होता
आधी एकटा, पुढे कळप होत होता

मग बोलायला शिकला, चाक बनवले
गुहा सोडून घरात आला, गाव बनवले

नंतर संवादासाठी भाषा विकसीत झाली
त्याच्याही पुढे जाऊन लेखनकला आली

हुशार माणसाने आधी लिहून काढला देव
त्यातून माणसालाच म्हणाला डोकं इथे ठेव

माणसाला डोकं म्हणजे मेंदूच वाटला
डोकं नि मेंदूत जरा गल्लत करून बसला

माणसाने माणसाला काही प्रश्न विचारले
माणसाने पुस्तकाकडे सरळ बोट दाखवले

माणसाने माणसाकडे दयेची भीक मागितली
माणसाने पुस्तकात कुठे सापडते का बघितली

माणसाने सगळं सोडून जगण्याचा प्रयत्न केला 
माणसाला हा पुस्तकाचा घोर अपमान वाटला

उठता-बसता, खाता-पिता, जागेपणी-झोपता
पुस्तकातून माणसाचा माणसावर पहारा जागता

पुस्तकापुढे ठेवलेला मेंदू परत मिळेल का?
माणसातला माणूस माणसाला दिसेल का?

- संदीप भानुदास चांदणे (शनिवार, ०३/०५/२०२५)

पापणी

लवलवती पापणी...

अश्रूंना घेऊन लपली, मिटल्याने झाली ओली

आतल्या अंधारात तरी, पहा चमचमली

...लवलवती पापणी

थरथरती पापणी...

अश्रूंच्या लाटांनी, बेभान जराशी झाली

सोडण्या तयांना खाली, पहा तयार झाली

...थरथरती पापणी

झरझरती पापणी...

अविश्रांत असा, झरा वाहता झाली, 

पुन्हा भरण्यासाठी, वेडी, रिक्त झाली

...झरझरती पापणी

- संदीप भानुदास चांदणे (शुक्रवार, २५/०४/२०२५)

अशाच एका संध्याकाळी

अशाच एका संध्याकाळी
उन्हं व्हावीत सोनेरी

आणि चकाकून जावीत
ढगांच्या रूपेरी झालरी

अशाच एका संध्याकाळी
ह्र्दय भरून यावे
सुगंधी, मधुर, वाऱ्याला
उचलुनि कडेवर घ्यावे

अशाच एका संध्याकाळी
मनी आनंद फुलावा
पहिल्या पावसातला
हिरवाकंच अंकुर व्हावा

- संदीप भानुदास चांदणे (सोमवार २५/०४/२०११)

जागृत सत्य

इतिहासात काय

वर्तमानात काय

किंवा भविष्यात काय

हे आहे असंच राहणार

बळी कान पिळणार

दुबळे भरडले जाणार

येनकेन प्रकारे सारे 

सत्तेसाठी होत राहणार

न्याय न्याय म्हणतात तो 

व्यक्ती, समूह, प्रांत, भाषा

इत्यादी सापेक्ष असतो

तो तसाच मिळत राहणार

काळावर छाप सोडणारी

काही कल्पतरूही डोलतात

कालांतराने मात्र त्यांच्यावरची

बांडगूळंच शिल्लक राहणार

- संदीप भानुदास चांदणे (शुक्रवार, २५/०४/२०२५)

नरो वा कुंजरो वा

नरो वा कुंजरो वा

पोटाची खळगी भरणे कारणी
स्वार्थें, वैऱ्याची हो मनधरणी

हसणे होईल पातक घोर
भवती मूर्खांचा वाढेल जोर

सत्य नित्य नको ओठी
वाचेत मुग्धतेची पराकोटी

आणि...

मती निष्काम होय तेधवा
म्हणावे, नरो वा कुंजरो वा

- संदीप भानुदास चांदणे (रविवार, १०/०३/२०१९)