नरो वा कुंजरो वा
पोटाची खळगी भरणे कारणी
स्वार्थें, वैऱ्याची हो मनधरणी
हसणे होईल पातक घोर
भवती मूर्खांचा वाढेल जोर
सत्य नित्य नको ओठी
वाचेत मुग्धतेची पराकोटी
आणि...
मती निष्काम होय तेधवा
म्हणावे, नरो वा कुंजरो वा
- संदीप भानुदास चांदणे (रविवार, १०/०३/२०१९)
जिच्यासाठी झटून दिनरात
दिली परीक्षा प्रीतीची
आज भेटली ती, होऊन
गर्भार सातव्या महिन्याची!
मावळला ध्यास, गळाली आस
गळ्यापाशी कोंडला श्वास
म्हणतील मामा, तिची लेकुरे
भीती मला त्या नात्याची!
क्षण पदोपदी झुरण्याचे
नकळत मागे फिरण्याचे
आता आठवती ते खर्च
आणि उसनवार मित्रांची!
आता काय, शोधू दुसरी
तीही नसेल तर तिसरी
करणार काय, मुळातच
आहे, बागेत गर्दी फुलांची!
- संदीप भानुदास चांदणे (बुधवार, ०१/०८/२०१८)
उगता जीवन इस माटीसें
उगकर फलफूलता यहाँ
कहते इस ग्रह को पृथ्वी
रहते जीवजंतू सारे जहाँ
इस धरती पर हैं समंदर
और पर्वत अतिविशाल
हरियाली तन पे छायी है
सरपे पुरवाई का गुलाल
सात समंदर भूखंड सात
मानव भी अलग दिखते
कोई ऊँचा कोई नाटा
काले गोरे मिलकर रहते
कही वर्षावन, कही रेगिस्ता
कही लहलहाते खेतखलिहान
भरमार भौगोलिक स्थलोंकी
अपने जैसा दूजा न लेकिन
धरती का हैं हमसाया
चंद्रमा रातके आकाशमें
और उजाला लेकर आता
सूरज, भर अपनी बाहोंमे
पृथ्वी अविरत चलती रहेगी
जब तक सूरज चांद रहेंगे
मानव के संग नए जीव
धरा के आचलमें मिलेंगे
- मुग्धा संदीप चांदणे (मंगळवार, २२/०४/२०२५)
अथांग अफाट विश्वपसारा
त्यात यत्किंचित सूर्यमाला
आठ ग्रहांची जपमाळ ही
जाणे जपतो कोण कशाला
अवाढव्य आकार ग्रहांचे
परि जीवना थारा नाही
श्वासातून मनात रूजावा
असला तिथे वारा नाही
अबोध जीवा ओढ अनामिक
पृथ्वी नामक पाषाणाची
दीर्घिकेच्या कक्षेपल्याड
सर ना त्यास धूलिकणाची
मानव कधी पृथ्वीवर आला?
कशातून जन्म सूर्याचा झाला?
प्रश्नांतून नवे प्रश्न जन्मती
रोज मतिभंगुर प्रश्न उशाला
विज्ञानाची वीतभर दोरी
अध्यात्माचा कासरा हातभर
तरी न उमगले आजवर हे
जन्म मृत्यूचे गूढ अवडंबर
कितीक आले धर्म जगती
आणि प्रेषित पोथ्या घेऊन
काळाच्या महाकाळसर्पाने
सारे सहजी घेतले गिळून
काळ काळ हा असतो काय?
येतो कुठुनी जातो कोठे?
एक बाब खचितच आहे
काळाहून ना कोणी मोठे
निमित्त कसले? काय प्रयोजन?
भौतिकतेच्या भोवतालचे
मानवा छळतच राहतील हे
प्रश्न आपुल्या अस्तित्वाचे
- संदीप भानुदास चांदणे (सोमवार, २१/०४/२०२५)
खोल खोल राती
तेवता दिवा
झळाळे जरी
संदीप हवा
चैतन्य दारी
आणि रांगोळी
हसतयावी
अशी दिवाळी!
- संदीप भानुदास चांदणे (शुक्रवार १३/११/२०१५)
कहीं दूर तुम जंगल में
रहते हो निबिड़ वनमें
एक बार जो दृक हुए
बस जाते हो फिर मनमें
गाती बूँदे एक स्वर में
झरझर चोटीसे झरती
और सुनाती हैं सृष्टीको
अपनी कलकल गिरती
ऊंचे पहाड़ोसे रिसते
लाते जलवर्षा हो दूधी
रूप अपना बदलकर
बन जाते हो एक नदी
झरने, हो महान गिरकर
तुम, हमको ये हैं सीखना
समर्पित भावसे अपनेको
निःसंकोच झोंक देना
- मुग्धा संदीप चांदणे (रविवार, २०/०४/२०२५)
भिन्नभिन्न रंगोसे मलकर
पर अपने लहराते हो
काया अतिसुंदर है तुम्हारी
पक्षीकुमार कहलाते हो
कैसे न हो कोई विमुग्ध
छवि जैसी तुम पाये हो
हर्षभरित हो जाते जन
जब, नृत्यमुद्रा बनाते हो
सावन का मौसम जब आता
खिल खिल यौवन आते हो
नभ-धरती के मधुर मिलनसे
खुद रोमांचित हो जाते हो
प्रियतम अपनी को देखकर
वहीं रूप तुम धरते हो
जिसे देखने मन मानवका
लालायित तुम करते हो
यूँ तो सृष्टीमें खग अनेक
पर, चित्रोंमे तुम सजते हो
कान्हाकेभी साथ युगोंसे
ओ, मयूर तुम रहते हो!
- मुग्धा संदीप चांदणे (रविवार, २०/०४/२०२५)
नीले आसमाँ के नीचे
मै खड़ी हूँ आँखे मीचे
यहाँ है फूलों से भरे
सात रंग के बगीचे
तितली गाती धुन कोई
बुलाती मुझको हैं
मैं भी दौड़ जाती हूँ
उसके पीछे पीछे
हवा के झोंके आतेजाते
सहलाते है पेड़ो को
सूरज की पड़ती किरणे
मनमें जाये उमंग सींचे
ऊँचे खड़े पहाड़ दिखते
दिखते उड़ते पंछी
दिन ये बड़ा सुहाना लगे
बाहोंमें मुझको भींचें
- मुग्धा संदीप चांदणे (शनिवार, १९/०४/२०२५)
