शशक कविता कठीण काम रे मित्रा नकोच हा त्रास

शशक कविता कठीण काम रे भावा, नकोच हा त्रास, वाचवा मज पामरा 

श ब्दांमधूनि जन्म घेऊनि

श त शब्दांचे आयुष्य पुरते

क था करते रंजन आणिक

क विता क्लिष्ट कोडे बनते

वि तभर रात्र पैज मोठी

ता रे मोजीत कविता होई

क रती वाचक त्रागा, म्हणती

ठी क मेंदू बिघडून जाई

न सावाच सोस शब्दांचा

का ही ओले पाझर व्हावे

म नास साऱ्या चिंब करूनि

रें गाळूंन मग स्वतः भिजावे

भा रंभार रचल्यावर कविता

वा चक खरा जागा दाखवतो

न सत्या यमकांना जुळवून

को णी जेव्हा कवी मिरवतो

च हाटळ कवि आपला

हा त आखडतच नाही

त्रा स जगाला देऊन

स  हज काव्य पाडत राही

वा ईट काव्य लिहूनही

च कार खेद मनी नसतो

वा हवा कविराजा 

म स्तीत तरीही जगतो?

ज गा आणिक जगू द्या

पा ठही रूचत नाही

म रा मरू द्या म्हणत

रा म उलटा घोकत जाई

- संदीप भानुदास चांदणे (सोमवार, ०९/०५/२०२२)