Wednesday, December 9, 2020

ये मोहब्बत नही ये तो कुछ और है

वो कहते है हम हुए है कुछ खफा
बात सच है मगर बात कुछ और है
ना मिलना सदाही गुमसूम रहना
ये नही दिल्लगी ये तो कुछ और है

हम करे भी तो क्या परेशां है हम
लडखडाही गये जो मिलाये कदम
कहना चाहूं तो तुम बोलनेही लगो
ये नही गुफ्तगू ये तो कुछ और है

हमने चाहा जो पास आना कभी
तुम हमेशा मुडे देखकरही वही
बुलातेभी हो तो बेरूखीसी दिखे
ये नही सलींका ये तो कुछ और है

किसे ये फसाना अधूरा सुनायें
हवा हो गयी मेरी सर्द आहे
आंसू भी आयें तो तुमने पोंछें नही
ये नही मोहब्बत ये तो कुछ और है

- संदीप भानुदास चांदणे (बुधवार, ०९/१२/२०२०)

Thursday, November 5, 2020

क्वारंटाईन

आलो तुझ्याचसाठी
सेव्हन समुद्रावरून
कंटाळून नुसते, प्रेमाला
सदा करून ऑनलाईन

कमवून आलो सखये
काही बंडल डॉलरांचे
निवांत फिरूया दोघे
सारे स्पॉट टुरिस्टांचे

यंदाच शुभमंगल करून
पुढच्या वर्षी लिटल सन
पाहतो उघड्या डोळ्यांनी
ड्रीम हे फ्लाईटात बसून

हाय! पडला छाप हाती
विथ सरकारी डिझाईन
तू तिकडे लुकिंग फॉर्वर्ड
मी इकडे क्वारंटाईन!

- संदीप भानुदास चांदणे (०४/०४/२०२०)

तुझ्या हाळीचे गाणे

सारे काही शांत शांत
अबोल आणि खिन्न
तम दाटे भवताली
खोल काळेकभिन्न

आशा विरती जसे
शुष्क अंबरी जलद
झळाळत्या मृगजळाची
शाई डोळ्यांत गडद

कुणी दिसेना कुठेच
दाही दिशाही सरल्या
अंतरास सरावल्या
माझ्या पायाच्या खपल्या

साद एक दे जराशी
वार्‍यासवे पाठवून
तुझ्या हाळीचे गाणे
तुला देईन फिरून

- संदीप भानुदास चांदणे (२७/०४/२०२०)

वक्त काटने दौड रहा है

जमाने लगे थे जिसको तलाशने मे
वही वक्त आज काटने दौड रहा है

सुकूं मिलेगा आखिर बस यही सोचकर
हमने उसीं वक्त का हर जखम सहा है

वक्त से लड झगडकर एक लम्हा था मिला
आज आंसू बनकर पलकों से बहा है

जो है जैसा है बस है यही रोशन
लौट आये वक्त, ऐसा हुआ कहाँ है?

- रोशन विदर्भी (१२/०४/२०२०)

Monday, October 26, 2020

तुझे हसू

हे कळीचे फूल होते
की तुझे फुलते हसू
हा नभी पाऊस दाटे
की तुझे झरते हसू

तू तुझ्या बोटांत जेव्हा
गुंफून घेतले मला
अन् तुझ्या श्वासातला
मनमोगरा केला खुला
उरले न् काही सभोवती
फक्त तुझे दिसते हसू

अबोल शब्दांतली तुझी
निखळ स्मिते मी मोजतो
तुझ्या हासण्याला, प्रिये
गूज नवनवे पेरतो
बघ कसे फेसाळते
बघ तुझे भरते हसू

पतंग जसा समर्पितो
ज्वाळेस प्राण आपुला
मी तसाच शोधतो
ठाव, तुझ्या मिठीतला
ठावे मलाच, जीवघेणे
कसे तुझे असते हसू

- संदीप भानुदास चांदणे (शनिवार १७/१०/२०२०)

Tuesday, September 1, 2020

न जाने कितनी हसरतोंको 'ढो' लिया हमने

 न जाने कितनी हसरतोंको 'ढो' लिया हमने

पर वो एक ही थी, जिसके लिए 'रो' लिया हमने


कभी बारिश की मार, कभी सुखे की चटकार

इसिलिए बारबार अपने को, 'बो' लिया हमने


कुछ असर इस बेलिहाज जिंदगी का हुआ है

किसीने जगाना चाहा, तब 'सो' लिया हमने


जिंदगी बिती या रेतसी फिसल गई 'रोशन'

अफसोस तो सिर्फ है, बचपन 'खो' लिया हमने


- संदीप भानुदास चांदणे (मंगळवार, ०१/०९/२०२०)

Saturday, August 22, 2020

जिंदगीसे जंग

रोज सवेरे जब उठ जाता हूं
जिंदगी के खिलाफ जंग के लिए
अपने आप को तैय्यार करता हूं
दिनभर के वार-पलटवारोंके बाद
जिंदगी फिर कल के लिए छोड देती है
तब, रात को एक नज्म लिखता हूं
जिंदगी को समझने और समझाने में
कुछ अलफाज खर्च कर देता हूं
अब तक, न तो जिंदगी समझ पायी है
न तो मैं अभी हारकर बैठा हूं!

- संदीप भानुदास चांदणे (मंगळवार, १८/८/२०२०)

Wednesday, August 12, 2020

डाली के गिरते फूल

डाली पे लदे
सुहाने, सुंदर फूल जब
गिर जाते है एकाएक
तब याद आती है उनकी महक
यूंही कभी, जब पास से गुजरते हुए
उन्हें छूकर अजीब सी खुशी
महसूस की होती है और
पी लिया जैसे लगता है
नाजूक रंगीन सुराहीसे
मदहोश कर देने वाला
खुशबू का जाम

अब जब डाली पे ना रहे
तो वो फूल जिन्हें
रह गया था छूना
या जी भरके देखना
छोड जाते हैं आह
धीमीसी जाती हुईं सांसो में
और तभी लगता है जैसे
जिंदगीसे कुछ रंग उड गये हो
और शामके मद्धम झोंकेंभी
बगैर कोई खुशबू लिए
खाली हाथ आयें हो

वैसे, और भी फूल है बगीचेंमे 
जिनको देखकर खिल जाता हूँ
खुशबू से सराबोर हो नहाता हूँ
और कुछ अर्सेसे जो समझा हैं
वों यह है के,
बेमेहक फूलोंके पौधे
जहनसे उखाड फेकना सही हैं
क्योंकी,
ये बगीचा महकता हैं
तभी आंखे मूंदकर
फूलोंको देखा जा सकता हैं

- संदीप भानुदास चांदणे (बुधवार, १२/०८/२०२०)

This phase shall pass

I am the king, though, not wearing a crown
Ready to take another quiet day of lockdown

Birds are chirping and sun is rising as usual
Me enjoying, sitting in balcony, being casual

Forgotten all the pretty leisure's of my life
Forgotten drinks, drinking tea, brought by wife

Time is passing, though, clocks are shutty
Fading the glow and charm from the beauty

This phase shall pass, the mind always says
For the unknown future, present always pays

- Sandeep Chandane (Monday, 04/05/2020)

Wednesday, July 29, 2020

मन रे तू काहे खेल रचाय?

मन रे तू काहे खेल रचाय?
जग सारा घुमाय, बैठ बिठाय

मत कहे ठहर ठहर
जे कोसों दूर है ठाय
कब कही अब ना चल
जे पास नदी जल बहाय

मन रे तोरा खेल गजब
जे ना मिले उसे दिखाय
पास जे चमके सोनरसयी
उसे मोह के फांसा बताय

मैं राही इस राह अकेला
ढूंढू साथी कही मिल जाय
जो मैं देखूं तू मुसकाय
बात भीतर की जान जाय

मन तू कहाँ का है राजा?
जरा आके सामने दिखाय
देखूं मैं भी तुझे परखके
जो तू दिखे जैसा जताय

- संदीप भानुदास चांदणे (बुधवार, २९/०७/२०२०)

Sunday, May 31, 2020

लॉकडाऊन के बाद

उन्हीं पुराने दोस्तो के साथ
फुर्सत से गप्पे लडाने है
और उनके सुस्त पडे
ठहाके जगाने है
आसमां को सुनाने के लिए
चाय की सुर्कीया
उसी दूरके ठेलेपे जाके
लेनी है
फिर चाहे,
झुलसा देनेवाली
दोपहरकी धूप हो,
या हो,
शाम के रंगीन फव्वारे
क्रिकेट भी खेलना है
जहाँ जगह मिले वहाँ
बच्चोंको घुमाना है
बहन-भांजे सबसे
मिल आना है
जिंदगी फिर एक बार
और बेहतर तरीके से जिने की
कोशीश करनी है
बस ये,
साफ फर्श पर अचानक
हाथो से चाय की प्याली गिरी हो
और उसमे रख्खी हुई
सारी चाय फैल रही हो
तितर बितर होकर
जरासी भी ढलान मिले
उस ओर
उसी तरह से
बढता हुआ ये
सुहाने जिंदगीपर
भद्दा दाग लग रहा लॉकडाऊन
पूरी तरह से
साफ हो जाने के बाद!

- संदीप चांदणे (३१/०५/२०२०)

Humane warrior

I might have a soul of a warrior
Because, the amount of fight
I get engaged in, everyday!
I fight against all that throw
challenges upon me
to survive
to grow
to live
But, I do not fight
Just to kill something
all the time.
Dominate or not
I fight and live with it
Because, that's what
makes me humane!

- संदीप चांदणे (३१/०५/२०२०)

Tuesday, May 19, 2020

मरणंच अटळ असेल तर

मरणंच अटळ असेल तर,
आपल्या गावाकडं जाऊन मरूया...
असं म्हणत
जरूरीपुरती आणि झेपतील एवढी बोचकी घेतली
डोक्यावर, कंबरेवर, पाठीवर
त्याचं ओझं शरीराला लागत नव्हतं
मनाला भार जाणवत होता
तरीही लागले चालायला
इथल्या मरणापासून लांब
तिकडच्या जीवनाच्या शोधात..
त्याच्याच शोधात तर आधी
शहरात आले होते ते सारे
उधार्‍या, उसनंपासनं करून,
काहीबाही गहाण ठेऊन
हातातले हात सोडवून
पुढचं पुढं बघू असं म्हणत...
ओळखीच्याचा हात धरून आलेले
सुरूवातीला काहीच कळत नव्हतं, काय चाललंय
एकेक दिवस एकेक गोष्ट शिकवत होता
शहरात रूजवत होता
शिकले, रूजले,
आताशा कुठे जगायला लागले होते
काडी काडी करून एक
ओबडधोबड घरटे विणलेले
आता पुन्हा त्याच्या काड्या झालेल्या
पण या क्षणी परत गावाला जाताना प्रश्न होताच...
इथून मुळासकट उपटलेल्या आपल्या आयुष्याची रोपटी
पुन्हा गावाकडे जगतील? का जातील जळून?
शहराने शिकवलंच की!
गावही घेईल सांभाळून
आपल्या वाडवडिलांचं आहे ते
आई, मामा, मावशी, आत्या, काकांच
सारे तर तिथेच आहेत
काही जमिनिच्या वर
काही जमिनिच्या खाली
असा विचार करत...
एकेक पाऊल उचललं जात होतं
मरणंच अटळ असेल तर,
आपल्या गावाकडं जाऊन मरूया...
असं म्हणत!

- संदीप भानुदास चांदणे (१९/०५/२०२०)

Monday, May 18, 2020

माझी काळोखाची कविता

मी न चाहता उगवतीचा
येईल त्याला जातो सादर
पसरूनि अंगावरती घेतो 
अंधाराची काळी चादर

मोहक तिरिपा उजेडाच्या
मृगजळ फसवे तिथेच होई
त्याहूनी प्रिय, मजला घेणे 
बरबटून काळोखाची शाई

नव्या दिसाचे समर नवे
सोबत गाणी आरवतेची
हलके घाव देते भरूनि
तमात शांती नीरवतेची

जर का आहे प्रकाश जीवन
नवसृजनाची नांदी काळोख
गूढ गहिरे व्योम आणिक
अज्ञाताचा प्रवास काळोख

- संदीप भानुदास चांदणे (१२/०५/२०२०)

त्रास

त्रास आहे नुसता
जगण्याचा...
आपल्याच जगण्याचा

हतबल होऊन
पाहण्याचा...
दु:खी कुणा पाहण्याचा

खिन्नता विषण्णता
वहाण्याचा...
नुसतीच वहाण्याचा

त्रास आहे नुसता
त्रासण्याचा...
सदानकदा त्रासण्याचा

- संदीप भानुदास चांदणे (११/०५/२०२०)

Sunday, May 17, 2020

अबोल भेटीचे गाणे

तू त्यावेळी बोलत नसली तरी तुझं बोलणं शरीराच्या रोमारोमातून व्यक्त व्हायचं.

तुझे भिरभिर डोळे आणि त्यातली बेचैनी. बाहेर डोकावणार्‍या थेंबाना पापण्यांच्या कडांवर कितीतरी वेळ अडवून धरणं, त्यांना बाहेर पडू न देणं, हे कसं जमायचं ते तुझं तुलाच ठाऊक पण ते दिसायचं मला. केसांच्या बटा कितीतरी वेळा कानाच्या मागे खोचायचीस पण त्याही सारख्या निसटून वार्‍यावर उडत, कधी डोळ्यांवर तर कधी गालावरून हनुवटीच्या खालीपर्यंत वेढा टाकून बसायच्या. पायाचा अंगठाही मातीशी अविश्रांत बोलत रहायचा.

मावळतीकडे, डोंगरांच्या आड सूर्य गेल्यावर सभोवताली मंद संधिप्रकाश पसरून वार्‍याला जेव्हा शब्द फुटायचे तेव्हा ते गुंग होऊन ऐकत असतानाच अचानक तुझी निघायची सूचक हालचाल जाणवली की काळजात धस्स व्हायचे. झंकारणार्‍या वीणेची तार अचानक तुटल्यावर होते तसेच. तो कंप नकोसा वाटतो.

आजही तुझ्या नि माझ्या त्या अबोल भेटीचे गाणे एखाद्या सायंकाळी आठवते आणि मी ते गुणगुणत बसतो. 

- संदीप चांदणे (१७/०५/२०२०)

मास्क

चेहर्‍यावरचा मास्क बरा
जो चेहरा झाकून घेतो
आपल्या आत जे असेल
ते आपल्यापाशी ठेवतो

उघडउघड जी मुखकमले
दिसती आणिक हसती
कसे कळावे ओठी त्यांच्या
हसू, की, स्मिते जळकी?

चेहरा लपवलात तरी
डोळ्यांचं काय करणार?
किती नाही म्हटलं तरी
ते सारं उघडं पाडणार!

- संदीप भानुदास चांदणे (१३/०५/२०२०)

पसारा आणि तुकारामबुवा

पसारा आवरायचा एक दिवस येतोच.

कपाट, त्याचं ड्रॉवर, पुस्तके, फाईली किंवा हार्ड डिस्कमध्ये स्टोअर केलेले फोटो. पसारा आवरून तो पुन्हा नीट लावताना तासन् तास कसे निघून जातात ते कळत नाही. हे नेहमीच होतं.

आज हार्डडिस्कमध्ये नवे फोटो टाकून ठेवायचे होते म्हणून हार्डडिस्क लॅपटॉपला जोडली. फोटोंच्या फोल्डर मध्ये गेलो. तिथं मी एक अनसॉर्टेड नावाचं फोल्डर करून ठेवलेलं आहे. ज्यात मी भराभर आधी सारं टाकून घेतो आणि नंतर सावकाश त्या त्या प्रसंगानुसार, कार्यक्रमानुसार, तारखांनुसार पुन्हा त्यांना योग्य जागी लावून ठेवीत असतो. परंतु, बर्‍याच वर्षांत अनसॉर्टेड मध्ये फक्त भरणाच झाला आहे. सॉर्टिंग असं करताच नाही आलं. त्याच कारण म्हणजे मोबाईलने काढलेले भरमसाठ फोटोज आणि व्हिडिओज.

हे फोटो पाहिले तर एखाद्याला वाटेल की च्यामारी, ह्याला तर आयुष्यात काहीच कष्ट पडले नसतील. आयुष्याचं सोपंसच गणित याच्या वाटेला आलंय. लहानपणासून ते आतापर्यंत चांगलं सुखासीन आयुष्य जगत आलेला आहे हा. अर्थातच ते खूपसं चूक आणि काही अंशी खरंही आहे. पण फोटो तर वेगळीच कहाणी सांगत आहेत. मग विचार केल्यावर लक्षात आलं की आपल्या लक्षात वेगळं राहतं आणि कॅमेर्‍याच्या वेगळं. पण एक गोष्ट नक्की, खूप काही बघून, फिरून, मजा करूनही झालेली आहे. जितके फोटो, व्हिडिओ आहेत तेवढे आनंदाचे क्षण आपल्या आयुष्यात येऊन गेलेलेच आहेत.

या वेळी तुकारामबुवांची "सुख पाहता जवापाडे, दु़:ख पर्वताएवढे" या उक्तीचा नव्याने साक्षात्कार झाला! मनोमन तुकारामबुवांना नमस्कार केला आणि पुन्हा कधीतरी आवरूया म्हणून लॅपटॉप बंद केला.

- संदीप चांदणे (१७/०५/२०२०)

सांजवेळ, वारा आणि गाणी

कितीतरी वेळा असं होतं.

सायंकाळचा वारा मोठमोठ्याने गाणं म्हणायला सांगतो. जसाजसा सूर्य डोंगराआड जाऊन प्रकाश कमी होतो आणि हवेतला गारवा गुलाबी होत जातो तेव्हा तोच वारा सावकाश पण आर्त असे काही गायला लावतो. अंधाराची मात्रा वाढते तसा किती नाही म्हटलं तरी उदासपणा दाटतोच. मग कुठलीशी सल अजून हळुवार गुणगुणायला लावते.

अशा वेळी जर जवळ मित्र असेल तर मैफल रंगते. दु:खाचीही गाणी होतात. कुणी जवळ नसल्यावर मात्र तो अंधार आणि ती रात्र खायला उठते.

- संदीप चांदणे (१०/०५/२०२०)

Sunday, March 22, 2020

मास्कमधून

नाहीत तुला पाय तरी
देशोदेशी जाशील
गावागावा-वस्त्यांमधून
द्वाडासारखा फिरशील

तुझी असंख्य भावंडे
माजवतील हाहाकार
पण घे लक्षात, आमच्यात
आहे शिल्लक प्रतिकार

जितका झपाट्याने तू
पोखरत जाशील आत
तितकीच उसळून उठेल
अशी माणसाची जात

माणूस मारणं कदाचित
असेल सोपं काम रे
पण दाखव जिंकून त्याला
म्हणशील मनात 'राम रे!'

माहिती नसेलच तुला
जगणं-जगवणं कोरोना
बघ बापाला, मास्कमधून
पापी पोराला देताना

संदीप भानुदास चांदणे (२२/०३/२०२०)

Friday, January 17, 2020

गर्दी

टीचभर देवाळ
खंडीभर दुकानं
ऐकाव कुणाचं
गर्दीत देवानं?

मुंग्यावनी माणसं
झाल्यात हुशार
साखर सांडताच
येत्यात रांगेनं!

दानपेट्या भरती
कुणी श्रद्धेनं
हौशे न गवशे
फिरत्यात जत्रेनं!

पाप-पुण्याची
भीती व कुणाला?
हाताला घट्ट
पैशाला मोजून!

एकाचं कीर्तन
दुसऱ्याचं गाऱ्हाणं
गुऱ्हाळ भक्तीच
चाललंय जोमानं!

अमुक अभिषेक
तमुक दक्षिणा
भाबड्या गर्दीला
तारलं नवसानं!

- संदीप चांदणे (२८/९/२०१७)

सावळ्या विठ्ठला

सावळ्या विठ्ठला
सावळ्या विठ्ठला
ऐकून घे आता
पेटलो हट्टाला

मांदियाळी झाली
खेळ मांडियेला
भोंगळ कलकलाट
तिथेच माजला

भक्ताविण सारे
रांगेत पुढती
वचने संताची
लाखोलीत वाहती

निर्बुद्ध, हतबल
अजाण जनता
बेफिकीर, मुजोरी
मनमानी सत्ता

शहाणे सारे
मान वळविती
सुखाने जगत
डोळे झाकती

आपुलेच दात
आपुलाच चावा
आपुल्याच ओठांनी
पुकारती धावा

कोणी कुणाला
काय सांगावे
कुणा न कळे
आपुले पाहावे

कसे कुठवर
चालावे वारीत?
दान सुखाचे
दे ओंजळीत

- संदीप चांदणे (२३/०७/२०१८)

पाकोळी

पाकोळी

निळ्या-जांभळ्या
आभाळाखाली,
हिरव्यागार कुरणाच्या
लुसलुशीत गवतावर
निवांतपणे
पहुडलेला असताना,
पलीकडच्या,
ताटव्यातल्या फुलांवरून
एक नाजूकशी पाकोळी
उडतउडत
माझ्याकडे आली
आणि मला म्हणाली…
"बाबा, तू आज आपिशला ज्यावू नको,
आपण गार्डनमध्ये खेळायला ज्यावू"


- संदीप चांदणे (१०/०९/२०१८)

रोशनदान

कभी हुआ करता था जो एक शानदार मेहराबदार रोशनदान आज उसकी शान-ओ-शौकत एक पान की दुकान नोचती हैं उस ठेलेपर तो जमघट लगताही होगा बेकदरदान जमाने का ...