डोळे

एवढे ग कसे तुझे
पाणीदार डोळे?
करतात खोड्या
आणि दिसतात भोळे!

वाटेवर परवा माझ्या
झाले होते ओले
जवळ तुला घेताच
दार लावून गेले!

इशारे सारे
शिकून आलेत कुठून?
काही न बोलताच
सारे जातात सांगून!

पापण्याही डोळ्यांच्या
खेळांमध्ये सामील
किती घायाळ होती
माझ्यासारखे गाफील

ओठांनी आता
बोलू नये वाटते
एवढी तुझ्या डोळ्यांची
भाषा मला कळते!

माझ्या बाळाची आई

घालीन जिच्या मी ओटी
माणिक-मोती कित्येक कोटी
दुसरी कुणीही नाही
ती, माझ्या बाळाची आई

स्मरू त्या घडीस सदा
दिली जिने ही चाहूल
आम्ही जाऊ स्वप्नांच्या गावा
जिथे चालेल बोबडे पाऊल
रास होईल सुखांची
आणि सागर आनंदाचा
वात्सल्यमूर्ती होई
माझ्या बाळाची आई

गोकूळ घराचे होईल
बाळ नंदाचा येईल
पडता कानी स्वर पहिला
हर्ष आम्हांस होईल
पिल्लू आम्हां पाखरांचे
पाडस होईल हरणाचे
अन वासराची गोमाई
माझ्या बाळाची आई

मग धावू आम्ही दोघे
चिमण्या बाळाच्या पाठी
लडिवाळ-मंजुळ हाका
असतील आमुच्या ओठी
थकून ते जेव्हा
कुशीत विसावून जाईल
गाईन प्रेमळ अंगाई
माझ्या बाळाची आई

एक उदास संध्याकाळ

कुठली अनामिक ओढ ही
रेंगाळणाऱ्या सांजेला
दूर क्षितीजी पिवळी गुणगुण
हुरहुर लावी मनाला

शहारत्या पाठी कुरणांच्या
तिरप्या नजरा रविकिरणांच्या
शब्द न पुरवी गीताला
तळ्यातल्या रांगा बदकांच्या

दुर्लक्षित थवे पक्ष्यांचे
अन किणकिण घंटा गायींच्या
उलगडता न उलगडणाऱ्या
घड्या हाता-पायांच्या

माळावरची जलद सावली
नकळे भरभर कुठे चालली
अकस्मात ही निसर्गचित्रे
पापण्यांच्या कडांत बुडाली

प्राजक्तफुला

तिचे तिमिरी केस लहरता
चहु दरवळ अत्तराचा
तिला लपविण्या मदती माझ्या

सडा प्राजक्तफुलांचा

फुले वेचुनी परड्या भरता
नाजूक तिच्या बोटांनी

अगणित ती सुवासिक स्मरणे

मी, भरू कुठल्या कुप्यांनी?

भेट एकांती सजविण्या

ये पुन्हा-पुन्हा बहरूनी 

धवल-केशरी गालीचा तू

ठेव तिथे पसरूनी

तव गंधासवे कवितांचा

माझ्या, व्हावा स्वैर झुला
दे एवढाच मजला सुगंध

तू, उसणा प्राजक्तफुला

- संदीप चांदणे (९/११/२०१२)

एक तळे

एक तळे
निळे निळे
माशांना साऱ्या
घेऊन लोळे

दाट झाडी
गर्दी झुडूपांची
पाऊलवाट

गावाबाहेरची
तळ्याकडेच
मुरडत वळे

कोळ्याची होडी
वल्हे होडीचे
बगळ्याची समाधी
सूर बदकांचे
खेकड्यांची बिळे
इथेच मिळे

सकाळी झळाळे
शहारे सांजेला
नक्षी तरंगाच्या
मिळती काठाला
दिवसभर खुळे
स्वतःशीच खेळे
एक तळे
निळे निळे

- संदीप भानुदास चांदणे

एकांत

काय लिहावं?
काय वाचावं?
काय आठवावं?
काय गुणगुणावं ?

चंद्र, तारे, फुलं नि पक्ष्यांना
बळेच एकत्र मांडावं
नेमकं त्याच कडव्यावर
का मनानं सांडावं?

आजच्या बंडखोर लेखकानं
कालच्याला भांडावं!
दोघांचही चुकत नसतं
कुणाला समोर ठेवावं?

तिन्हीसांजेची वेळ समोर
अन एकांतानं घेरावं
कितीही नको म्हटलं तरी
का आठवणींनी आठवावं?

शीळ  येते मुक्कामी
शब्दांनी का रुसावं?
सुस्कारे नि हुंकार याला
गुणगुणनं कसं म्हणावं

काय लिहावं?
काय वाचावं?
काय आठवावं?
काय गुणगुणावं ?

स्वच्छंदी

डोळ्यात तू, श्वासांत तू
गंध तुझाच सुगंधी

बाहूत तू, मनात तू
चेहरा तुझाच धुंदी

शब्दांत तू, गीतात तू
तुझाच मी छंदी

अबोल मी, अजाण मी
पाखरापरी तू स्वच्छंदी

फुलाचे मनोगत

फूल झालेल्या कळीस एका
विचारले मी नवलाईने
किंचित लाजून, थोडी हसून
बोलली ती मग धिटाईने

पुसले त्या सुकुमार पुष्पा
फुलले कसे सुगंधी यौवन?
जादू घडली रात्रीत कशी,
कुणी घातले तुज संमोहन?

सांगे मज ती कळी कालची
वाऱ्यावरती कितीक डोलून
भ्रमर, प्रियकर, फुलांचा येईल
गेल्या वातलहरी कानी सांगून

ताटव्यातल्या फुलांपरी मी
मधमाशांसवे जाईन रमून
मागून घेईन गुणगुण गाणी
आणि मधुरस देईन वाटून

स्त्रीच्या शृंगारसाधने दिली
जरी सौभाग्यलेणी ठरवून
मीही सजवीन वेणी होऊन
तयां केशीचे रूप अजून

रे खराखुरा मी होईन धन्य

दे पायदळी मज तू त्यांच्या

कष्टी कुणा भवताली पाहून

ढवळून उरात येई ज्यांच्या

- संदीप भानुदास चांदणे