हे कळीचे फूल होते
की तुझे फुलते हसू
हा नभी पाऊस दाटे
की तुझे झरते हसू
तू तुझ्या बोटांत जेव्हा
गुंफून घेतले मला
अन् तुझ्या श्वासातला
मनमोगरा केला खुला
उरले न् काही सभोवती
फक्त तुझे दिसते हसू
अबोल शब्दांतली तुझी
निखळ स्मिते मी मोजतो
तुझ्या हासण्याला, प्रिये
गूज नवनवे पेरतो
बघ कसे फेसाळते
बघ तुझे भरते हसू
पतंग जसा समर्पितो
ज्वाळेस प्राण आपुला
मी तसाच शोधतो
ठाव, तुझ्या मिठीतला
ठावे मलाच, जीवघेणे
कसे तुझे असते हसू
- संदीप भानुदास चांदणे (शनिवार १७/१०/२०२०)
No comments:
Post a Comment