अजून एक,
देठापासून तुटलेलं,
आधीच सुकलेलं
आणि आता
वाळून आक्रसत चाललेलं पान
हळूच आवाज न करता
कुठूनतरी येऊन पडेल
आणि विसावेल
त्या जाळीदार पानावर
असतील खुणा माझ्या
तुझ्यावरच्या प्रेमाच्या
त्याला असेल गंध
तुझ्या स्पर्शाचा
एकेक रेघ जणू
एकेक गोष्ट असेल
तुझ्या माझ्या भेटीची
तुझ्या हुरहुरण्याची
माझ्या आतुरतेची
त्यातच जणू कोरले असेल शिल्पपट,
आपल्या न जगलेल्या आयुष्याचे
की, जगू पाहणार्या स्वप्नांचे
पुढे कधीतरी कुणीतरी
त्या पानाला हातात घेऊन
बोटांच्या चिमटीत धरून
इकडेतिकडे गोल फिरवीत
निरखून बघतील
आणि म्हणतील
काय वेडा माणूस होता तो
इतकं कुणी प्रेम करत का कुणावर?
- संदीप भानुदास चांदणे (शनिवार, ३०/११/२०२४)
No comments:
Post a Comment