माझ्या कवितेत!

जगून घेतो शब्द न् शब्द, जे नसते शक्य इथे प्रत्यक्षात
जेव्हा मी, माझ्यात बांधला गेलेला, सुटतो आणि शिरतो, माझ्या कवितेत!

जगतोय हे आभासी जग आहे की काय असले प्रश्न जेव्हा पडतात
तेव्हा वास्तवतेच्या चिमट्यांनी मी थेट जागा होतो, माझ्या कवितेत!

ह्यांची वाचून, त्यांची ऐकून, जेव्हा सगळ्यांच्या पाहून संपतात
मी मलाच, डोळे मिचकावत बसलेला असतो, माझ्या कवितेत!

कधी तर खोल अर्थ, गहन प्रश्न, छन्द-ताल, वृत्त हे कोणीही तिथे नसतात
मी जसा असतो रोजच, अगदी तसाच असतो नेहमी, माझ्या कवितेत!

शाईचे प्रमाण वा कागदाच्या कुठल्याही तिला सीमा नसतात
कारण माझे मन..
                   मनाचा कागद
                   मनाचा पेन....
                   ....मन शोधते
                   .... मनाला!
                          ...... हेच असतं नेहमी मनात अन् माझ्या कवितेत!

या इथे, घटकाभर बसा, माझे शब्द खुणावतात, प्रेमाने बोलावतात
बसून बघा, वाटले तर हसा, बघून तर जा, आहे काय, माझ्या कवितेत!

माझ्यासारखाच 'मी', तिच्यासारखीच 'ती', तुमच्यासारखेच 'तुम्ही', त्यांच्यासारखेच 'ते' इथे दिसतात
अहो, हे आणि असेच नसेल तर उरणार तरी काय? माझ्या कवितेत!

- संदीप चांदणे (२०/३/२०१६)