अबोला!

तुझे शब्द ना माझ्या कानावर
ना माझे शब्द तुझ्या कानावर
होतील अशाने भावना अनावर
राहील कुणी कसे मग भानावर?

शब्द तुझ्याजवळ नाहीत
शब्द माझेही संपले
नव्या ओळी रचण्याची
सांग जबाबदारी कोणावर?

पूर्वी अनोळखी होत्या
वाटा ज्या जुळाल्या
अजूनही रस्ता पुढेच आहे
नजर खिळली का फाट्यावर?

कागदाचे काही कपटे 
मर्मबंधाची ठेव होतील
मग, उलगडून वाचताना,
शब्द ओघळतील गालावर

चांदण्या रात्री आकाश पाहताना
जाणवेल भेसूर नीरवता
नकोसा वाटेल मग चंद्रही उगवता
आणि घड्याळाचे पडतील ठोके-ठोक्यावर!

सोन्याचा शर्ट

कसा घालू मी
सोन्याचा शर्ट अंगात
तीन दहाच्या आणि एक वीसची
फाटकी नोट पाकिटात!

मित्र

वाजले रणवाद्य हे
सुरू झाली रणधुमाळी
निसटला चिलखताचा माझ्या
बंद कसा ऎनवेळी

सू~~ सू~~ करीत बाण एक
जिरेटोप घेऊन उडाला
माझ्या भात्यात बाणांचा
अवघा साठा संपला

दोन-चार घावानंतर
तलवारही झाली बोथट
पाच-सहांशी करता हातघाई
दिसू लागला ढालीचा शेवट

मोजले अगणित गनीम
जांबिया-कट्यारिने
ओलाचिंब झाला देह
भळभळ्त्या रक्ताने

ध्वज-पताका जमीनदोस्त
नौबतीही थंडावल्या
अस्ताव्यस्त शरीरांवर
गिधाडांच्या सावल्या

गरगरली एका पळी
सभोवतालची सारी सृष्टी
भिरभिरली एकवार
थरथरती, विझती माझी दृष्टी

अचानक कसा झाला
शत्रुसैन्यी हाहाकार
आले धावून मदती
माझेच ते मित्र चार

मूठ परत आवळली
घोड्यालाही दिली टाच
सैरावैरा झाले पाय आणि
रणभूमीत उरले वीर पाच!

काव्यसुमन

मनातले आभाळ
मनातच रंगले
प्रत्यक्षात मळले
धुळीतच पाय

ओढत ज्यांना
ओठावर आणले
डोळ्यातून सांडले
शब्द सारे

पुन्हा आठवून
शब्द विणले
सूर गुंफले
कातरवेळी!

मिटल्या डोळ्यात
तिलाच पाहिले
तिलाच वाहिले
काव्यसुमन हे!
 

सागर....

मंद वारा, धुंद तरुणाई
मनीच्या निळसर चांदव्याचे आगर
सागर....

उसळत्या लाटा, घोंघावते तूफान
भयंकर उग्र, रौद्र...
समुद्र....

मायाळू, दयाळू, प्रेमळ
कोल्यांचा हा इष्ट कृपाकर
समिंदर....

अहो, मनुष्यच काय!
देवांनीही, ज्याचे चाचपले उदर
रत्नाकर....

चल, अविचल, रत निरंतर
सतत कार्यरत ज्याची भार्या
दर्या....

असीम, अथांग, प्रचंड
शांत, निवांत, निपचित अजगर
महासागर....!

मी अश्व!!

वेग अफाट
शक्ती अचाट

अंगी डौल
मोल अमोल

निष्ठा घोर
इतिहास थोर

करारी बाणा
सखा महाराणा

बनता दळ
सैन्या बळ

आजीचे कथन
पऱ्यांचे वाहन

नीज गहाण
वया परिमाण

लौकिकी मती
प्राणी जगती

अडीच पावली
चौसष्ठ आलयी

पौरुष नामांकन
दिव्य आभूषण

मिळता सात
तिमिरा मात

ऋणी विश्व
मी अश्व!!

       - संदीप चांदणे
 

दुवा और फरियाद

दुवा और फरियाद
अक्सर जुडी हुई होती है
"निगाहे करम हो यार का"
इसमे से जो निकलती है
वो तो बस खुदा ही जानता है


                      - संदीप चांदणे

झोप

पऱ्यांच्या राज्यातले कोणी

पापण्यांवर लावी इवले रोप

होता बहरूनी गर्द विशाल

या वृक्षाला म्हणती झोप

लहान असो वा थोर

असो खास आणिक आम
जहागीरदारही असो कुठचा

या झोपेचे सारे गुलाम

धरता अडवून डोळयापाशी

जांभईची येते हाक

म्हणते सुस्कारीत पापण्यांना

दिवे सारे मालवून टाक

जेव्हा नाकातले ते पहारेकरी

लोटून देती वायुद्वार

चढतो मग घोरण्याला

कसा बहकता-नशीला खुमार

पहुडणे, लोळणे, लवंडणे

हे झोपेचे नातेवाईक

आळसवाण्या दिवसांना

यांच्याशिवाय नसे  गिर्ऱ्हाईक

मनोभावे करता उपासना

मिळते खास पारितोषिक

या झोपेचे आराध्य दैवत

कुंभकर्णाचे लाभते आशिष

डुलक्यांच्या खेळात हरणारा

दचकून उठतो मग सावरतो

जिंकणारा मात्र अगदी मजेत

निवांतपणे झोपी जातो

                    - संदीप चांदणे

पाठवण

येते तिची आठवण
केली आठवणींची साठवण
साठवूनी आठवण
केली तिची पाठवण

बाला

मध्यान्न समयी
तळपत्या उन्हात
कोण ही बाला
अंधाऱ्या वस्त्रांत

काय कारण
त्यागूनी सदन
खिजवूनी भास्करा
चालली तोऱ्यात
कोण ही बाला
अंधाऱ्या वस्त्रांत

चकाकती कांती
नाजूक बांधा
प्रकाशपर्जन्यी
भिजली नखशिखान्त
कोण ही बाला
अंधाऱ्या वस्त्रांत

भाग्यवान मी जगती
दुसरे नसे कोणी
प्रतिमा धरून नयनी
गहिवरलो मनात
कोण ही बाला
अंधाऱ्या वस्त्रांत

- संदीप चांदणे.....

झुळूक

  

उजाड रानोमाळ सारा
फूल नाही पाती नाही
रण रण माथ्यावर
अंगाची लाही लाही

दिसेना दूरवर कोणी
कुठे जायचे कळेना
जड झाले मन
आणि पायही उचलेना

कुठवर चालू मी?
कळेना वेळ, काळ, दिशा
दिनी दीन बंदीवान मी
अंधारकोठडी दावी निशा

कसा पडलो या जगी
माथी घेऊन निराशा
स्वतः पाडाव्या लागती
तळहातावर रेषा

नित भिजते धरती
आठवांच्या आसवांनी
हाका विरल्या हवेत
परतुनी नाही कोणी

झुळूक एक शीत

तिच्या गंधासवे आली                                               

शुष्क, कोरडी माझी सृष्टी 

चिंब पावसात न्हाली 

 

बहरला हा माळ

फूल पाती बहरली 

माथ्यावर तोच सूर्य 

धरी मायेची सावली 

 

 

               संदीप चांदणे...