नाकाम मुहब्बत का इनाम हो तुम

किसी नाकारा दुवा की इंतेहा हो तुम

कयामत है के अभी तक जिंदा हो तुम

सामने आती हो तो यकी नही आता

लगता है खुली आंखो का सपना हो तुम

अंजाम मुफ्लीस मुहब्बत का और क्या है?

जिंदगी-ए-नाकाम का इनाम हो तुम

- संदीप भानुदास चांदणे (शनिवार, १४/१२/२०२४)

चंद्रावरची म्हातारी

चंद्रावरची 

एक म्हातारी 

हळूच उतरून

खाली आली 

कमरेत मोठा 

खोचून बटवा

बोलली मला

सूर्यावर पाठवा

देईन तुम्हाला

भरून सारे

बटव्यामधले    

चमचम तारे 

अमावास्येच्या  

गडद राती

चंद्रावर मला 

वाटते भीती

सूर्यावर कशी  

मजेत राहीन

घाम आल्यावर 

पंखा लावीन 

- संदीप चांदणे (गुरूवार, १३/१२/२०२४)

काळाच्या पाचोळ्यातलं पान

काळाच्या पाचोळ्यात

अजून एक,

देठापासून तुटलेलं, 

आधीच सुकलेलं

आणि आता

वाळून आक्रसत चाललेलं पान

हळूच आवाज न करता

कुठूनतरी येऊन पडेल

आणि विसावेल

त्या जाळीदार पानावर

असतील खुणा माझ्या

तुझ्यावरच्या प्रेमाच्या

त्याला असेल गंध

तुझ्या स्पर्शाचा

एकेक रेघ जणू

एकेक गोष्ट असेल

तुझ्या माझ्या भेटीची

तुझ्या हुरहुरण्याची

माझ्या आतुरतेची

त्यातच जणू कोरले असेल शिल्पपट,

आपल्या न जगलेल्या आयुष्याचे

की, जगू पाहणार्‍या स्वप्नांचे

पुढे कधीतरी कुणीतरी

त्या पानाला हातात घेऊन

बोटांच्या चिमटीत धरून

इकडेतिकडे गोल फिरवीत

निरखून बघतील

आणि म्हणतील

काय वेडा माणूस होता तो

इतकं कुणी प्रेम करत का कुणावर?

- संदीप भानुदास चांदणे (शनिवार, ३०/११/२०२४)

खुदा ही बन जाते

एक खयाल यूं हैं, अगर बन पाते तो खुदा ही बन जाते

काफीर हूं इसीलिए दुवामें हाथ नहीं उठाये जाते 

- संदीप भानुदास चांदणे (गुरूवार , १७/१०/२०२४)

कळकट स्वत्वाची कांडी

निराशेचा काळा काळोख 

तमात खेळ फसवा मांडी

द्या काळाच्या कसवटीला

कळकट स्वत्वाची कांडी

घासून जाऊद्या बोथट जिणे

ठिणग्यांचा वर्षाव दिसू दे

तमभरल्या जगण्यात तुमच्या 

लख्ख लकाकी झळकून उठू दे 

पळभराचे अशाश्वत आयुष्य 

पळभराला किती कवळाल? 

चिंतेच्या गहिऱ्या डोहात 

पाय सोडून किती बसाल?

एकेक मजल गाठीत

यशशिखराला लावा शिडी

द्या काळाच्या कसवटीला

नवी, बळकट स्वत्वाची कांडी

- संदीप भानुदास चांदणे (गुरूवार, १०/१०/२०२४)

जगण्याचा नवा मंत्र

कुणी समोरून हसलं

की खेकसलं पाहिजे

चुकून बोलेल त्याला 

धरून भोकसलं पाहिजे

कशाला कुणाशी

नीट वागत बसा

मरणाचे कष्ट घ्या

गाली हळू हसा 

नजरेनेच जागेवर

एकेकाला शेकवलं पाहिजे

चालून येईल तुमच्याकडे 

कुणी कमनीय तरुणी

लाडे लाडे बोलेल 

ओठांचा चंबू करूनि

झिडकारून तिचं प्रेम 

तिला हिणवलं पाहिजे 

सगेसोयरे आणि

शेजारीपाजारी 

यांचं जीवन म्हणजे

निव्वळ उसणवारी 

गप्प राहून खुणेनेच 

ह्यांना हाकललं पाहिजे

जो तो टपला आहे 

आपल्या स्वार्थासाठी

मामा आणि आज्जीची

ती म्हण नाही खोटी 

वेळीच ओळखून ह्यांना

आयुष्यातून काढलं पाहिजे 

खरं खोटं कळेना 

सगळं कृत्रिम झालंय

नसलेल्या व्याधींसाठीही 

बाजारात औषध आलंय

बाजारात जे नाही ते

मिळवण्यासाठी झटलं पाहिजे 

आयुष्य जगायचं का काढायचं

विचार करून ठरवलं पाहिजे

कुणाच्या तरी उरातली ऊब घेऊन

आपणही तसंच पेटलं पाहिजे

- संदीप भानुदास चांदणे (गुरूवार, १०/१०/२०२४) 

सताड उघडे दार किरमीजी

सताड उघडे दार किरमीजी

पहाटेच्या भलत्या समयी

घडले काही विपरीत नक्की 

पाहून शंका मनात येई

चौर्यकर्म का असेल घडले?

का, अजून व्हावयाचे आहे?

मनात येई, तडकाफडकी 

धीटपणाने पाहून यावे

पुन्हा वाटे मनास दुसऱ्या

लटके तिथे जाऊन बघावे 

चोर चोर हाका घुमाव्या 

नसते बालंट अंगी यावे

नाहीतर चित्र भलते दिसावे  

कुणास ना सांगण्याजोगे  

बोलताच पसरेल असे की

लोणी जणू विस्तवासंगे 

जळोच ते दार किरमिजी

सताड जे उघडे आहे

कशास जाऊ त्या गावा

विनाकारण परीक्षा पाहे

- संदीप भानुदास चांदणे (गुरूवार, १०/१०/२०२४)

गातया एक मन

काय देखलं भोगलं
आलं खपली होऊन 
बघ एकदा येऊन
कोण गातंया कुठून?

बसलेला कोण एक 
गावापल्याड माळावर

गवतात कुसळांत
काळ्या काळ्या शिळंवर

जिथं लावीलं जिवाला

दगा दिला त्या जीवानं
त्यानं पिळलं काळीज
गळ्यातून गळलं सोनं

रान कामात गुतलं

पाखरं भिरी पिकावर 
मोट हाकी एक गडी
बैलजोडी हिरीवर

गर्दी तिथंच करून 
पोरं पव्हती पाण्यात
सूर मारिती मुटका
पाठपाठनं जोरात 

दाटीवाटीनं बसल्या

हाकलेल्या राखलेल्या

वढ्यातल्या डबक्यात 

म्हशी साऱ्या निवलेल्या 

बांधावर चिच्चखाली
बाळ मारितो किक्काळी
त्याच्या मायेनं निजाया 
केली पातळाची झोळी

वढा वाहे झुळझुळ
त्यात उडती म्हातारी
तिला धरीलं बोटात

पुन्हा दिली वाऱ्यावरी 

खाल्ल्या वरंगाळावर
पांढरा फुफ्फाटा होतो 
पोरासोरांचा घोळका

निक्का धुमाट पळतो

सांडली आभाळी लाली
मीचमीच झाली सांज

हळूहळू वाढत जाय 

रातकिड्यांचा आवाज 

एकला त्यो बसलेला 
न्याहाळीत सारं सारं
एकला त्यो एकलाच

पडलेल्या देवळाम्होर

सार जिथल्या तिथंच
घडणारं जाई घडून 

पण एकलं होऊन

त्याचं, गात राही मन

- संदीप भानुदास चांदणे (रविवार ०९/०६/२०२४)

इच्छामटण

इच्छामटण

बोले भीष्म अर्जुनासी

शरपंजरी निजल्या निजल्या

पार्था, आण सत्वरें मटण
वाटीभर, शिजल्या शिजल्या

गरमागरम अळणी सूप

पितोच कसे फुर्रर करून

तर्रीदार मस्त रश्श्यात

भाकर खातो कुस्करून

ना कुठली आस ना ध्यास
तरी शरांचा टोच साही
मटण खाल्ल्याशिवाय मात्र
इच्छामरण मी घेणार नाही

कावराबावरा अर्जुन दावी

खिसा रिकामा प्यान्टीचा

वदे, भक्षितो भाजीपाला

कठीण काळ मासांताचा

कृष्ण धावला शिष्टाईस
करून तिरका डोळा
सांगे पाच पांडवांसी
करा लेको कॉन्ट्री गोळा!


संदीप चांदणे (१७/०१/२०१८)

तुझी याद येते

तुझी याद येते

आज इथे तू नसताना
काही आठवून हसताना
तू नाहीस हे उमजल्यावर
तुझी याद येते!

वर्षे सरली, लोटला काळ
पण, जणू गोष्ट कालचीच,
असेच पुन्हा पुन्हा वाटल्यावर
तुझी याद येते!

सावरून बसतो, काहीतरी लिहितो
अर्थात! विषय तुझाच
असेच कधीतरी झपाटल्यावर
तुझी याद येते!

- संदीप चांदणे (०२/०८/२०१६)

तहजीब के मायने

कुछ इस तरह गजब तहजीब के मायने हो गये है
गाली देने के सलीके अब  सुहाने हो गये है

जिंदगीओ रास्ता, तु रूकेगा कहां जाकर?
चैनो सुकूं से बैठकर जमाने हो गये हैं

है बचपन आजभी कही आसपास दौडता मगर
क्या करे, हमही जरा उम्रसे पुराने हो गये है



- संदीप भानुदास चांदणे (१८/०७/२०१८)

रेडिओ, गाणी आणि संध्याकाळ

कितने अजीब रिश्ते है यहां पे

दो पल मिलते है, साथ साथ चलते है

जब मोड आये तो बचके निकलते है

आणि…

मैने दिल से कहा ढूंढ लाना खुशी

नासमझ लाया गम, तो ये गम ही सही

ही उदासवाणी गाणी रोज संध्याकाळी साडेपाच सहाच्या दरम्यान रेडिओवर पाठोपाठ लागायची आणि तो आनंदाने उसळायचा! दिवसभरातही लागायाची, तेव्हा लक्ष नसायचं पठ्ठ्याचं. साऱ्या ऑफिसने कामात वेग घेतलेला आणि हा डबा बॅगमध्ये ठेव, डेस्क आवर अशा कामात गुंतलेला.

आता इतक्या वर्षांनंतर रॉकींग, ढिंच्याक गाणी लागतात संध्याकाळी रेडिओवर. त्याला मात्र ऑफिसातच रेंगाळत बसावेसे वाटते.

ती गाणी आता रेडिओवर लागत नाहीत, त्याला कुठेतरी आत ऐकू येत असतात.

- संदीप चांदणे (बुधवार, ६/२/२०१९)

रोशनदान

कभी हुआ करता था जो एक शानदार मेहराबदार रोशनदान

आज उसकी शान-ओ-शौकत एक पान की दुकान नोचती हैं

उस ठेलेपर तो जमघट लगताही होगा बेकदरदान जमाने का

लेकीन, अब उनके लबोंपर पुरानी सुर्ख सादगी कहाँ रहती हैं

हमें अक्सर वहाँसें आवाजें सुनाई पडती हैं कुछ यूं कहती हुई 

दिवारे खंडहर हुई तो क्या, रईसीकी छाप अब भी झलकती हैं

- संदीप भानुदास चांदणे (रविवार, ४/२/२०२४)

जगण्याचे मर्म

कळिकाळाच्या पडद्याआड

खेळ दुहेरी असा चालतो

कुणी मागती जन्म नव्याने

कुणी अनंतात मिसळतो

तिथेच असती काही भटके

स्फूर्तीच्या शोधात जरासे

अज्ञाताच्या गूढ रांगेतून

कायमचे होण्या नाहीसे

कुणा हवा भास जगताचा

छळतो कुणा त्रास जिवीताचा

युगे सरली तरी न उमगले

सोस असा का जाणिवांचा?

अविरत झटणारे नियंत्रक

तेही होती विचलित जेव्हा

चिरंजीव सिद्ध जीवात्मा

दावी जगण्याचे मर्म तेव्हा

महासागरात मिसळण्या

मासोळी नदीतून निघते

पाण्यावाचून नवे न काही

अंती तिथे तिला ते दिसते

व्याकूळ होऊन झटती जन

शोधण्या अर्थाचा सागर

जीवन केवळ पुढे सरकते

क्षणात घेऊन भरली घागर

- संदीप चांदणे (सोमवार २८/१२/२०२०)

अब याद मुझे आती है वो

अब याद मुझे आती है वो

तेरी पनियाई आंखे हसती 

जब मैं अपनी पलके मुंदू

मुझसे आके बाते करती

गहरी कितनीही गहरी थी

तालाब हो एक जैसे बनमें

मैं डूबता अपनेकों पाऊ

जबभी देखू खुदको उनमें

जब उठ जाती वो मेरी तरफ

मीठीसी कसक एक आती थी

झुकती थी कुछ कहे बिना

तब, सांसे मेरी रूक जाती थी

समय ने ली दूजी करवट

अब सिर्फ बची यादे उनकी

तब लगता था मेरे दो जहाँ

देते थे अंदरसे झलकी

वो प्यार और सुकूं अब कहाँ?

वो कशीश उनसी अब कहाँ?

मैं बन गयां हूँ एक लुटा शहर

इसमें 'रोशन' रौनके अब कहाँ?

- संदीप चांदणे (सोमवार १६/११/२०)

लाजाळू नि गुलाब

लाजाळूच्या झाडापुढे
गुलाबाचं फूल नको
स्पर्शाविना मिटण्याची
त्याला नवी भूल नको!

गुलाबाच फूल भारी
लाजाळूला खेटलेलं
लाजाळूच झाड वेडं
येता जाता मिटलेलं!

कुणी द्या रे रंग-वास
लाजाळूला मिरवाया
तोरा दाखवून नवा
ताटव्याला फुलवाया!

- संदीप चांदणे (26/2/15)

माझ्या गुलाबाचा वास

माझ्या लाल गुलाबाचा
कसा हरवला वास
शोधीत फिरलो मी

वणवण कोस कोस

द्या रे परत आणून
लवकर कुणीतरी
अंगणात मोगराही
झाला उदास उदास

त्याच्या वासाची रे गोडी
माझ्या भिनली रक्तात
माझ्या सुकल्या पापण्या
आसवांना वनवास

वेली हळव्या झुकल्या
झाडे पसरती हात
सारे आहे तरी नाही
माझ्या गुलाबाचा वास

संदीप चांदणे (२७/०४/२०२०)

नया साल

यूं तो सूरज ढलता है

रोज वही एक दिन लेकर

अपने साथ बीता सालभी

खींच ले गया आज मगर

कल सुबह आयेगा लेकीन

तारीखें पुरानी चमकाकर

फिरसे हमे कराने साथ

नये सालका नया सफर!

- संदीप भानुदास चांदणे

(३१/१२/२०१९)

अब क्या बताऊं

अब क्या बताऊं तुम्हे

क्या करता हूँ मैं अपने खालीपनमे..

अलमारीसे कुछ पुरानी किताबें निकालकर 

एक के बाद एक 

उन्हें पढ़ने का बहाना करता हूँ

आसपासके सन्नाटेको चुप कराने की

नाकाम कोशीश भी करता हूँ

कुछ बहुतही गैरज़रूरी काम

करने में नाक़ामयाब हो जाने के बाद

फिर अपनेको को समेटके 

बैठा रहता हूँ 

सर्दी की दोपहरमें

खिडकीसे आती ठंडी हवांमें घुली हुई नरम धूप

सेंकता हुआ

कभी जब हवा अपना आपा खोये

पास से गुजरे तो

बदनकी शाल जरा और कसकर ओढे

मैं गहरी साँस के साथ

उसे सोख लेता हूं

ये मानकर की यहीं हवा

तुम्हारे पाससे भी गुजरकर आयी होगी!

और...

यादोंका सिलसिला

फिर अपना

ताना-बाना लिए

एक नया एहसास बुनने

अपने काममें लग जाता हैं

कहीं आस-पडोसमें

मगर जरा दूर

बेग़ैरत आवाजें अपनी मनमर्जीसे

लहराती रहती हैं

लेकिन,

मैं खो चुका होता हूँ

गुज़रे दिनोके नये मायने तलाशनेमें

सोचता रहता हूँ की

जो हुआ

वो न होकर

कुछ ऐसा हुआ होता

तो अब जिंदगी के मायने क्या होते?

आज जो तनहाई

मेरे सायेसे ज्यादा मेरा साथ देती हैं

वो तुम्हारी हँसीसे डरकर

कभी पास ही न भटकती

जो शाल अभी ओढे बैठा हूँ

इसमे कहीं तुमभी समायी होती

ऐसा लगता हैं मानो

वो हँसीका नाद, लय

बस गूँजती रहती

हो सके तो समयके अंत तक

फिर एकाएक दरवाजे की घंटी

ये बुना-बुनाया यादोंका मफलर

उधेड़ देती हैं

और मैं उठकर

कौन आया होगा इस वक्त

ये सोचता हुआ

दरवाजा खोलने चल पडता हूँ 

- संदीप भानुदास चांदणे (रविवार, २८/०१/२०२४)