मधुर शीळ मी वार्याची, पावसाची मी सन्ततधार, सडा पाडतो गीतांचा, मी शब्दांचा जादूगार....
Wednesday, December 9, 2020
ये मोहब्बत नही ये तो कुछ और है
Thursday, November 5, 2020
क्वारंटाईन
कमवून आलो सखये
यंदाच शुभमंगल करून
पुढच्या वर्षी लिटल सन
पाहतो उघड्या डोळ्यांनी
ड्रीम हे फ्लाईटात बसून
- संदीप भानुदास चांदणे (०४/०४/२०२०)
तुझ्या हाळीचे गाणे
अबोल आणि खिन्न
तम दाटे भवताली
खोल काळेकभिन्न
आशा विरती जसे
शुष्क अंबरी जलद
झळाळत्या मृगजळाची
शाई डोळ्यांत गडद
कुणी दिसेना कुठेच
दाही दिशाही सरल्या
अंतरास सरावल्या
माझ्या पायाच्या खपल्या
साद एक दे जराशी
वार्यासवे पाठवून
तुझ्या हाळीचे गाणे
तुला देईन फिरून
- संदीप भानुदास चांदणे (२७/०४/२०२०)
वक्त काटने दौड रहा है
Monday, October 26, 2020
तुझे हसू
Tuesday, September 1, 2020
न जाने कितनी हसरतोंको 'ढो' लिया हमने
न जाने कितनी हसरतोंको 'ढो' लिया हमने
पर वो एक ही थी, जिसके लिए 'रो' लिया हमने
कभी बारिश की मार, कभी सुखे की चटकार
इसिलिए बारबार अपने को, 'बो' लिया हमने
कुछ असर इस बेलिहाज जिंदगी का हुआ है
किसीने जगाना चाहा, तब 'सो' लिया हमने
जिंदगी बिती या रेतसी फिसल गई 'रोशन'
अफसोस तो सिर्फ है, बचपन 'खो' लिया हमने
- संदीप भानुदास चांदणे (मंगळवार, ०१/०९/२०२०)
Saturday, August 22, 2020
जिंदगीसे जंग
Wednesday, August 12, 2020
डाली के गिरते फूल
This phase shall pass
Ready to take another quiet day of lockdown
Birds are chirping and sun is rising as usual
Me enjoying, sitting in balcony, being casual
Forgotten all the pretty leisure's of my life
Forgotten drinks, drinking tea, brought by wife
Time is passing, though, clocks are shutty
Fading the glow and charm from the beauty
This phase shall pass, the mind always says
For the unknown future, present always pays
- Sandeep Chandane (Monday, 04/05/2020)
Wednesday, July 29, 2020
मन रे तू काहे खेल रचाय?
जग सारा घुमाय, बैठ बिठाय
मत कहे ठहर ठहर
जे कोसों दूर है ठाय
कब कही अब ना चल
जे पास नदी जल बहाय
मन रे तोरा खेल गजब
जे ना मिले उसे दिखाय
पास जे चमके सोनरसयी
उसे मोह के फांसा बताय
मैं राही इस राह अकेला
ढूंढू साथी कही मिल जाय
जो मैं देखूं तू मुसकाय
बात भीतर की जान जाय
मन तू कहाँ का है राजा?
जरा आके सामने दिखाय
देखूं मैं भी तुझे परखके
जो तू दिखे जैसा जताय
- संदीप भानुदास चांदणे (बुधवार, २९/०७/२०२०)
Sunday, May 31, 2020
लॉकडाऊन के बाद
फुर्सत से गप्पे लडाने है
और उनके सुस्त पडे
ठहाके जगाने है
आसमां को सुनाने के लिए
चाय की सुर्कीया
उसी दूरके ठेलेपे जाके
लेनी है
फिर चाहे,
झुलसा देनेवाली
दोपहरकी धूप हो,
या हो,
शाम के रंगीन फव्वारे
क्रिकेट भी खेलना है
जहाँ जगह मिले वहाँ
बच्चोंको घुमाना है
बहन-भांजे सबसे
मिल आना है
जिंदगी फिर एक बार
और बेहतर तरीके से जिने की
कोशीश करनी है
बस ये,
साफ फर्श पर अचानक
हाथो से चाय की प्याली गिरी हो
और उसमे रख्खी हुई
सारी चाय फैल रही हो
तितर बितर होकर
जरासी भी ढलान मिले
उस ओर
उसी तरह से
बढता हुआ ये
सुहाने जिंदगीपर
भद्दा दाग लग रहा लॉकडाऊन
पूरी तरह से
साफ हो जाने के बाद!
- संदीप चांदणे (३१/०५/२०२०)
Humane warrior
Because, the amount of fight
I get engaged in, everyday!
I fight against all that throw
challenges upon me
to survive
to grow
to live
But, I do not fight
Just to kill something
all the time.
Dominate or not
I fight and live with it
Because, that's what
makes me humane!
- संदीप चांदणे (३१/०५/२०२०)
Tuesday, May 19, 2020
मरणंच अटळ असेल तर
आपल्या गावाकडं जाऊन मरूया...
असं म्हणत
जरूरीपुरती आणि झेपतील एवढी बोचकी घेतली
डोक्यावर, कंबरेवर, पाठीवर
त्याचं ओझं शरीराला लागत नव्हतं
मनाला भार जाणवत होता
तरीही लागले चालायला
इथल्या मरणापासून लांब
तिकडच्या जीवनाच्या शोधात..
त्याच्याच शोधात तर आधी
शहरात आले होते ते सारे
उधार्या, उसनंपासनं करून,
काहीबाही गहाण ठेऊन
हातातले हात सोडवून
पुढचं पुढं बघू असं म्हणत...
ओळखीच्याचा हात धरून आलेले
सुरूवातीला काहीच कळत नव्हतं, काय चाललंय
एकेक दिवस एकेक गोष्ट शिकवत होता
शहरात रूजवत होता
शिकले, रूजले,
आताशा कुठे जगायला लागले होते
काडी काडी करून एक
ओबडधोबड घरटे विणलेले
आता पुन्हा त्याच्या काड्या झालेल्या
पण या क्षणी परत गावाला जाताना प्रश्न होताच...
इथून मुळासकट उपटलेल्या आपल्या आयुष्याची रोपटी
पुन्हा गावाकडे जगतील? का जातील जळून?
शहराने शिकवलंच की!
गावही घेईल सांभाळून
आपल्या वाडवडिलांचं आहे ते
आई, मामा, मावशी, आत्या, काकांच
सारे तर तिथेच आहेत
काही जमिनिच्या वर
काही जमिनिच्या खाली
असा विचार करत...
एकेक पाऊल उचललं जात होतं
मरणंच अटळ असेल तर,
आपल्या गावाकडं जाऊन मरूया...
असं म्हणत!
- संदीप भानुदास चांदणे (१९/०५/२०२०)
Monday, May 18, 2020
माझी काळोखाची कविता
त्रास
जगण्याचा...
आपल्याच जगण्याचा
हतबल होऊन
पाहण्याचा...
दु:खी कुणा पाहण्याचा
खिन्नता विषण्णता
वहाण्याचा...
नुसतीच वहाण्याचा
त्रास आहे नुसता
त्रासण्याचा...
सदानकदा त्रासण्याचा
- संदीप भानुदास चांदणे (११/०५/२०२०)
Sunday, May 17, 2020
अबोल भेटीचे गाणे
तुझे भिरभिर डोळे आणि त्यातली बेचैनी. बाहेर डोकावणार्या थेंबाना पापण्यांच्या कडांवर कितीतरी वेळ अडवून धरणं, त्यांना बाहेर पडू न देणं, हे कसं जमायचं ते तुझं तुलाच ठाऊक पण ते दिसायचं मला. केसांच्या बटा कितीतरी वेळा कानाच्या मागे खोचायचीस पण त्याही सारख्या निसटून वार्यावर उडत, कधी डोळ्यांवर तर कधी गालावरून हनुवटीच्या खालीपर्यंत वेढा टाकून बसायच्या. पायाचा अंगठाही मातीशी अविश्रांत बोलत रहायचा.
मावळतीकडे, डोंगरांच्या आड सूर्य गेल्यावर सभोवताली मंद संधिप्रकाश पसरून वार्याला जेव्हा शब्द फुटायचे तेव्हा ते गुंग होऊन ऐकत असतानाच अचानक तुझी निघायची सूचक हालचाल जाणवली की काळजात धस्स व्हायचे. झंकारणार्या वीणेची तार अचानक तुटल्यावर होते तसेच. तो कंप नकोसा वाटतो.
आजही तुझ्या नि माझ्या त्या अबोल भेटीचे गाणे एखाद्या सायंकाळी आठवते आणि मी ते गुणगुणत बसतो.
- संदीप चांदणे (१७/०५/२०२०)
मास्क
जो चेहरा झाकून घेतो
आपल्या आत जे असेल
ते आपल्यापाशी ठेवतो
उघडउघड जी मुखकमले
दिसती आणिक हसती
कसे कळावे ओठी त्यांच्या
हसू, की, स्मिते जळकी?
चेहरा लपवलात तरी
डोळ्यांचं काय करणार?
किती नाही म्हटलं तरी
ते सारं उघडं पाडणार!
- संदीप भानुदास चांदणे (१३/०५/२०२०)
पसारा आणि तुकारामबुवा
कपाट, त्याचं ड्रॉवर, पुस्तके, फाईली किंवा हार्ड डिस्कमध्ये स्टोअर केलेले फोटो. पसारा आवरून तो पुन्हा नीट लावताना तासन् तास कसे निघून जातात ते कळत नाही. हे नेहमीच होतं.
आज हार्डडिस्कमध्ये नवे फोटो टाकून ठेवायचे होते म्हणून हार्डडिस्क लॅपटॉपला जोडली. फोटोंच्या फोल्डर मध्ये गेलो. तिथं मी एक अनसॉर्टेड नावाचं फोल्डर करून ठेवलेलं आहे. ज्यात मी भराभर आधी सारं टाकून घेतो आणि नंतर सावकाश त्या त्या प्रसंगानुसार, कार्यक्रमानुसार, तारखांनुसार पुन्हा त्यांना योग्य जागी लावून ठेवीत असतो. परंतु, बर्याच वर्षांत अनसॉर्टेड मध्ये फक्त भरणाच झाला आहे. सॉर्टिंग असं करताच नाही आलं. त्याच कारण म्हणजे मोबाईलने काढलेले भरमसाठ फोटोज आणि व्हिडिओज.
हे फोटो पाहिले तर एखाद्याला वाटेल की च्यामारी, ह्याला तर आयुष्यात काहीच कष्ट पडले नसतील. आयुष्याचं सोपंसच गणित याच्या वाटेला आलंय. लहानपणासून ते आतापर्यंत चांगलं सुखासीन आयुष्य जगत आलेला आहे हा. अर्थातच ते खूपसं चूक आणि काही अंशी खरंही आहे. पण फोटो तर वेगळीच कहाणी सांगत आहेत. मग विचार केल्यावर लक्षात आलं की आपल्या लक्षात वेगळं राहतं आणि कॅमेर्याच्या वेगळं. पण एक गोष्ट नक्की, खूप काही बघून, फिरून, मजा करूनही झालेली आहे. जितके फोटो, व्हिडिओ आहेत तेवढे आनंदाचे क्षण आपल्या आयुष्यात येऊन गेलेलेच आहेत.
या वेळी तुकारामबुवांची "सुख पाहता जवापाडे, दु़:ख पर्वताएवढे" या उक्तीचा नव्याने साक्षात्कार झाला! मनोमन तुकारामबुवांना नमस्कार केला आणि पुन्हा कधीतरी आवरूया म्हणून लॅपटॉप बंद केला.
- संदीप चांदणे (१७/०५/२०२०)
सांजवेळ, वारा आणि गाणी
सायंकाळचा वारा मोठमोठ्याने गाणं म्हणायला सांगतो. जसाजसा सूर्य डोंगराआड जाऊन प्रकाश कमी होतो आणि हवेतला गारवा गुलाबी होत जातो तेव्हा तोच वारा सावकाश पण आर्त असे काही गायला लावतो. अंधाराची मात्रा वाढते तसा किती नाही म्हटलं तरी उदासपणा दाटतोच. मग कुठलीशी सल अजून हळुवार गुणगुणायला लावते.
अशा वेळी जर जवळ मित्र असेल तर मैफल रंगते. दु:खाचीही गाणी होतात. कुणी जवळ नसल्यावर मात्र तो अंधार आणि ती रात्र खायला उठते.
- संदीप चांदणे (१०/०५/२०२०)
Sunday, March 22, 2020
मास्कमधून
Friday, January 17, 2020
गर्दी
खंडीभर दुकानं
ऐकाव कुणाचं
गर्दीत देवानं?
झाल्यात हुशार
साखर सांडताच
येत्यात रांगेनं!
एकाचं कीर्तन
दुसऱ्याचं गाऱ्हाणं
सावळ्या विठ्ठला
सावळ्या विठ्ठला
सावळ्या विठ्ठला
ऐकून घे आता
पेटलो हट्टाला
मांदियाळी झाली
खेळ मांडियेला
भोंगळ कलकलाट
तिथेच माजला
भक्ताविण सारे
रांगेत पुढती
वचने संताची
लाखोलीत वाहती
निर्बुद्ध, हतबल
अजाण जनता
बेफिकीर, मुजोरी
मनमानी सत्ता
शहाणे सारे
मान वळविती
सुखाने जगत
डोळे झाकती
आपुलेच दात
आपुलाच चावा
आपुल्याच ओठांनी
पुकारती धावा
कोणी कुणाला
काय सांगावे
कुणा न कळे
आपुले पाहावे
कसे कुठवर
चालावे वारीत?
दान सुखाचे
दे ओंजळीत
- संदीप चांदणे (२३/०७/२०१८)
पाकोळी
आभाळाखाली,
पहुडलेला असताना,
पलीकडच्या,
नाकाम मुहब्बत का इनाम हो तुम
किसी नाकारा दुवा की इंतेहा हो तुम कयामत है के अभी तक जिंदा हो तुम सामने आती हो तो यकी नही आता लगता है खुली आंखो का सपना हो तुम अंजाम मुफ्लीस...
-
अकबर बिरबल (मोत्यांची शेती) -------------------------------------------------------------------------------------------------------------...
-
Not everyone will follow you But, you keep walking... towards your goal Not everyone will listen to you But, you keep talking... until you y...
-
तुझी याद येते आज इथे तू नसताना काही आठवून हसताना तू नाहीस हे उमजल्यावर तुझी याद येते! वर्षे सरली, लोटला काळ पण, जणू गोष्ट कालचीच...